Uzman Klinik Psikolog-www.mutluyasampsikoloji.com Burcu Yarapsanlı Zayim

Merhaba Gülay Hanım Çocuğunuzun bu kadar şiddetli ağlamasının nedenini anlayabilmek için sadece uyku sonrasına değil tüm gün boyunca duygusal sürecini takip etmek gerekmektedir. İnatlaşma halleri, ev ortamında ebeveyn-çocuk ilişkini, uyku düzenini ve sosyal gelişimini de iyi bir şekilde analiz edip bu yoğun ağlama tepkilerini anlamlandırmak gerekebilir.bu durumda Bir çocuk psikoloğu ile görüşmenizi tavsiye ederim Cevaplayan: Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı Zaim

Merhaba Kemal Bey, Çocuklarda görülen emme davranışları yaş gelişimi ile ilişkili olarak farklı şekilde açıklanabilmektedir. Yaklaşık 2-2,5 yaşına kadar görülen emme davranışı rahatlama ve keyif hissi veren bir davranış olarak açıklanmaktadır. Yani anne sütünü emme zamanlarını da göz önünde bulundurduğumuzda düzenli anne memesi emen bebeğiniz bazen karnını doyurmak yerine memeyle oyun oynar gibi emme ,uykuya dalmak için emme gibi davranışlarda gösterebilir. Bu nedenle emme refleksinin keyifli olduğunu gören çocuk anne memesi dışında emmesi kolay olan baş parmağını da emmeye yönelebilir. Başlarda parmaklarını tanımak ve damaklarını kaşımak için parmaklarını ağzına götüren bebek parmak emme davranışını bu şekilde geliştirmiş olabilmektedir. Bu duruma geçici bir evre olarak bakılır.ancak yine de çok yoğun emmeler varsa ve hem parmağına hem de damağına zarar veriyorsa o zaman bebeğinizin dikkatini dağıtarak ellerini oyalayacak başka oyuncaklara yönlendirerek bebeğinizin parmağını ağzından Çekmesine yardımcı olunabilir. Parmak yerine yine kendisini rahatlatabilecek ve keyif verecek yumuşak battaniyeler ,peluş oyuncaklar ,diş kaşıyacağı şeklinde ağzına sokabilecek oyuncakları yanında bulundurabilirsiniz. Ancak yaş ilerledikçe 10-15 yaş aralığında parmak emme davranışının hem uzamış bir bebeklik refleksi olduğundan hem de kaygı probleminin bir sonucu olduğundan şüphelenilmektedir. Bu nedenle yaşı büyük olan çocuğun mutlaka bir uzman tarafından değerlendirilmesi gerekmektedir. CEVAPLAYAN: UZMAN KLİNİK PSİKOLOG BURCU YARAPSANLI

Çocuğunuzun gündüz de başka sorunu var mı bilmiyorum .Gece yaşadığı gece terörü olabilir .3 yaş sonrası geçer genellikle .O ağladıkça sarılıp güven duygusu vermek gerekir .Psikolojik bir sorunu var mı ,iştahsızlık bu gece sorunlarına mı bağlı ,bilemiyorum ama iştahsızlıkla ilgisi olduğunu sanmam .genellikle aileler çocukların yemek seçmesine iştahsızlık diyorlar.^öğün versen makarnayı yiyor ama diğerlerini yemiyorsa iştahsız değil seçicidir.

Merhaba Cansu Hanım, Oğlunuzun ay gelişimi değerlendirildiğinde çocuk, oyun arkadaşı olarak sosyal çevresinde sadece anneyi görüyor ise diğer kişilere ihtiyaç duymaz ve anneyle bağlanma yerine bağımlı ilişki biçimine yönelir. Bu tür bağımlılıkta çocuğun anneyi bunaltması diye nitelendirdiğiniz sürekli annenin dikkatinin kendi üzerinde olmasını isteme ve annesiz bir şey yapmak istememe durumlarıyla karşılaşılabilmektedir. Bu durumda anne çocuğun yaşı büyüdükçe ve yetemedikçe çocuğu sosyalleştirmeye çalıştığında çocuk bunu olumlu karşılamayabilir ve bu kez de anneden ayrılıp sosyalleşmeye hazır olmadığı için sosyal ortamlarda daha huzursuz, agresif yapılı olabilir. Böyle durumlarda çocukta engellenen davranışları kabul edilebilir davranışlara çevirmek gerekmektedir. Örneğin boğuşma isteğinde vurma, saç çekme, boynunuzu sıkma, üzerinize atlama vb. davranışlar gösteriyor ise, yapma demek yerine bana vuramazsın ama hadi gel şu davula vuralım, benim üzerime atlamamalısın ama hadi gel seninle uzun atlama oynayalım, en çok kim atlayabilir ya da yer de şiltenin üzerine atlayabilirsin gibi yönlendirmeler çocuğu daha uyumlu, birlikte hareket edebilir, komut alabilir ve oyun oynayabilir duruma hazırlamada yardımcı olacaktır. Evde komut vermeyi daha çok arttırabilir ve istediğinizi yaptığınızda aferin, alkış gibi davranışlarla çocuğunuzu motive edebilirsiniz. Bu davranışlar söz dinlemeyi ve komut almayı pekiştirir. Bu sürece daha da katkı sağlaması için kreşlerin 1 ya da 2 saatlik kısa süreli oyun dönemlerini de düşünebilirsiniz. Saygılarımla Uzman Klinik PSikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Ebru Hanım, Çocuklar doğdukları andan itibaren yaşadığı alanı keşfetme ve sahiplenme güdüsü ile hareket edebilmektedir. Bu durumda benim annem, benim bardağım, benim evim, benim odam gibi keskin sınırlar çizerek bu gibi durumlarda aşırı sahiplenme ve ait hissetme duygularından ötürü paylaşmaya kapalı olabilmektedir. Çevresindeki kendinden büyük kişiler ya da karşı cinsi yani erkekler kendi sahiplendiği alanlara ve nesnelere karşı onun gibi bir ilgi algısı geliştirmediği için o kişileri bir rakip olarak görmeyebilir ve rahatlıkla onlarla eşyalarını paylaşıyormuş gibi yapabilir ya da sakin kalabilir. Ancak kendisi gibi yakın yaş grubunda olan bir kız çocuğunun da ilgi alanları kendisiyle ortak olduğu için bu kez sahiplendiği nesneyi kaybetme kaygısı yaşayarak yaşıtını kendi bölgesinden uzaklaştırmak isteyebilmektedir. Bu durum paylaşma becerisinin henüz gelişmediğini de yansıtmaktadır. Bu durumda sırasını bekleyebileceği oyunlar (örneğin top oynarken önce ben atacağım sonra sen atacaksın gibi)değiş-tokuş içeren takas oyunları (kendisine ait bir eşyanın tekrar kendisine geri geldiğine, kaybolmadığına ya da başkasına verilmediğine ikna olması açısından) ve paylaşım içeren oyunları yaşamında biraz daha arttırmanızı önerebilirim.

Merhaba Cahide Hanım, Çocuklarda görülen ağlama davranışı bazen sorun olmak yerine onların gözünden çözüm şeklinde de yansıyabilmektedir. İnatlaşmaların ve ağlamaların arttığı dönemde çocuğun günlük yaşamını nasıl sürdürdüğü de büyük önem taşımaktadır. Eğer sürekli engellenen, yalnız büyüyen, canı sıkılan, evde kardeş gibi diğer aile üyeleri ile sorunlar yaşayan ya da ağlaması sonucunda anne ve babasının komşular ne der kaygısını yaşayarak her dediğini yaptırdığını fark eden bir çocukta nedensiz ağlamalar giderek pekişebilir. Çünkü bu durum çocuk tarafından ilgiyi üzerinde tutmada ve ailesine dediğini yaptırmada işe yarayan bir davranış gibi düşünülebilir. Bu nedenle davranışın iyileştirilebilmesi için çocuğa uygulan ev içi kuralların ve anne-baba tutumlarının tekrar gözden geçirilmesi gerekmektedir. Bu süreçte kurallar konusunda yardımcı olabilmesi çocuğun oyun grubuyla kreş dönemine başlatıp 3 yaşını doldurduğunda da yarım gün ya da tam gün şeklinde kreşten de destek almanızı tavsiye ederim. Çocuk için kurallar konulurken ilk başlarda ciddi ağlama krizlerinin yaşanmaması için dikkatini sürekli meşgul edecek arkadaş ortamları, park gibi ortamlara girmesini arttırabilir, ağlama krizleri anında kararlılığınızı belli edip ağladığı için dediğini yapmayacağınızın mesajını vererek anne-baba otoritesini yeniden sağlamak gerekecektir. Dediğini ağlayarak yapmadığınız takdirde nasıl davranırsa ya da nasıl söylerse dediğini yapabileceğinizi de mutlaka belirtmeyi unutmamanızı öneririm. Hatta gün içinde farkında olmadan da olsa yaptığı olumlu davranışları iiçin lk başlarda abartılı bir ifadeyle teşekkür edebilir ve ödülle pekiştirebilirsiniz. (Örneğin Benim aslan oğlum oyuncaklarını tek başına toplamış. Annesine yardım etmiş. Bu güzel davranışının sonucunda parka gitmeyi hakeettin. Hadi gel parka gidelim gibi) Ancak bu uygulamada dikkat etmeniz gereken en önemli unsur çocuk olumlu davranışı kendiliğinden yapmaya başladığında ödülü kesmeniz olacaktır. Çünkü hem çocuk olumlu davranmayı öğrendiği için ödüle gerek kalmaz hem de sürekli ödüle devam edildiği takdirde ödül rüşvete dönüşerek ters etki gösterebilir. Örneğin çocuğun beni parka götürürsen odamı toplarım gibi sizinle pazarlığa girme ihtimali söz konusu olabilir. Sonuç olarak Takdir gören çocuğun göz ardı ettiği olumlu davranışları da ön plana çıkartıldıkça olumlu davranışlarında çözüm olabileceğini düşünmesini ve giderek ağlama davranışını azaltarak daha sağlıklı iletişim kurmasını bekleyebiliriz. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Ayşe Hanım, Çocuğunuzun yaşadığı bir günlük aktivite sonrasında duygu ve davranışlarının değiştiğini gözlemlemiş iseniz, tekrar havuza gittiğiniz aynı günü hatırlayarak çocuğun davranışlarını ve orada bulunan kişilerle sürdürdüğü ilişkiyi daha iyi anlamak gerekebilir. Büyüme çağında olan ve ergenlik öncesinde bulunan kişilerin duygusal ihtiyaçları daha ön planda olduğu için kendisiyle ilgilenen, kendisini özel hissettiren, kendisiyle iyi anlaştığını düşündüğü kişilere karşı sempati beslerken ebeveyni ile çatışmaya girebilmektedir. Çocuğun diğer kişilerle olan ilişkisini gözlemlerken kuzeni ya da diğer iyi geçindiği kişilerden duygusal anlamda ne gibi ihtiyaçlarını karşıladığını (sahiplenilme, anlaşılma, eğlenme, değerli hissetme vb.), çatıştığı kişilerle ise ne konuda anlaşılmadığını düşündüğünü anlamaya çalışabilirsiniz. Çatışma nedenleri ve davranış değişikliklerinin nedenleri anlaşıldığında, çocuğa ne şekilde davranılması gerektiği sorusunun cevabı da doğrudan bulunmuş olacaktır.

Merhaba Ayşe Hanım, 0-3 yaş dönemi içerisinde çocuklarda ebeveynlerine karşı 2 farklı bağlılık süreci gözlemlenmektedir. Bebeklikten erken çocukluğa geçiş evresinde bağımlılık süreci gözlenirken, erken çocukluk dönemiyle birlikte ayrışma (çocuğun anneden ayrılması) ve bireyselleşme (çocuğun kendi başına işler yapabildiğini kabul etmesi) dönemi başlamaktadır. Ancak bu geçiş döneminde çocuğu panikleten herhangi bir yaşanmışlık olduğunda çocuk bireyselleşmeyi reddedip anne bağımlılığını sürdürmede inatçı yaklaşabilmektedir. Çocuğun yansıttığı kaygı ve korku hallerini bir sonuç olarak düşünmeli ve bu sonuca sebep olan nedenleri bulmak gerekebilir. Bu anneden ayrılma korkusu, kaybetme kaygısı, aile içinde çocuğa yansıyan huzursuzluk hali, çocuğun hissettiği yalnızlık gibi daha birçok neden çocuğun bu şekilde davranmasına neden olabilmektedir. Bu durumda yapılması gereken ilk şey sakin ve sabırlı yaklaşarak çocuğa her zaman yanında olduğuna dair mesaj vermek ve kaygısının nedenini, bu gibi davranışlarının ne zaman ve ne şekilde başladığını anlamak gerekmektedir . Bununla birlikte anne olarak evin günlük işleri ile meşgulken çocuğunuz yanınıza geldiğinde ilk önce kucağınıza gelmeden de ilgi alanınız içinde olduğunu düşünmesini sağlamanız oldukça önemlidir. Örneğin bulaşık yıkarken onunla sohbet etmek ya da oyuncaklarını kullanarak ''Ben bulaşık yıkarken sen de bizim için yemek yapabilirsin" gibi telkinler çocuğu sürekli anne kucağı istemesini engelleyebilmektedir. Daha sonralarda çocuk oyun kurmaya alıştıkça çocuğun bireysel hareket etmelerinin daha kolay ve uzun süreli olmasını bekleyebiliriz. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba, Çocuklarda 2 yaş dönemi bebeklikten erken çocukluğa geçiş yaptığını yansıtan bir dönem olduğu için, bu yaş aralığı 2 yaş sendromu olarak da açıklanabilmektedir. Bu sendromu yaşayan çocuklarda aşırı inatlaşmalar, sürekli sinirli olma, ağlayarak dediğini yaptırma ve saldırganlık görülebilmektedir. Bu dönemde hala bebekliğin uzantıları devam ettiği için bebeklikten gelen bazı alışkanlıklar sosyalleşeceği ortamlarda kaldıkça uzun sürede değişim gösterebilmektedir.Çünkü bebek ilk önce her şeyi benim olarak öğrenir ve daha sonra paylaşımı sağlayan senin, onun, bizim gibi kelimelerin anlamlarını öğrenebilmektedir. Bu durumda çocuğa evde de ebeveyni olarak küçük paylaşımlara dayalı oyunlar oynamaya çalışabilirsiniz. Örneğin yapboz parçalarını eşit şekilde ayırarak önce ben sonra sen takabilirsin gibi karşılıklı oyunlar oynamak, rica ederek isteyip sizinle bir şey paylaştığında hemen ardından aferin diyerek iyi bir davranış yaptığını pekiştirmek gibi olumlamalar deneyebilirsiniz. 3 yaşını doldurduktan sonra ise kreşe gönderebilir ve paylaşmaya dair davranışları kreş ortamında öğretmeninin de gözetimi altında çok daha kolay biçimde öğrenmesini sağlayabilirsiniz. Saygılarımla, Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Ali Bey, Bebeklerin ilk 6 ay kucağa alınmak istemelerinin nedeni ,anne memesine yakın olma ve ten teması ile güvende olduğunu hissetmeye çalışması ile ilişkilidir. Ancak bebeğin 6. aydan sonra sürekli kucağa gelmek istemesi bağlanma ilişkisini ve bağlandığı kişinin kendinden uzaklaşmasını önleme ile ilişkilidir. Böylece bebek bu dönemde bağlandığı kişinin ardından ağlayabilir. Bu durumda bebek bağlandığı kişinin yanından gitmesini geri geleceği ile ilişkilendirmesi gerekmektedir. Bunun için bebeğin kendi başına oynayabileceği oyuncaklar arttırılarak (büyük parçalı puzzle, şekil eşleştirme, üst üste dizilen küpler vb.) kucağa karşı olan bağımlılığın azalması amaçlanabilir. Bebeğinizin içinde bulunduğu ay dönemi alıcı dilin geliştiği, yani sizin ne söylediğinizi anladığı bir dönem olduğu için bebeğinizle yaptığınız işler üzerine konuşmayı asla ihmal etmeyiniz. Örneğin bebeğinizin yanından ayrılıp başka bir odaya geçerken bile ''Mutfakta su içip geliyorum, üzerimi değiştirip geri geleceğim'' gibi cümlelerinizi anlamaya çalışan bebekte giden ebeveynin geri geldiği sonucu pekişmeye başlar. Kısa süreli git-gellerle daha çabuk pekişen güven doğrultusunda bağlı olunan ebeveyn evden dışarı giderken bebeğinizin evde yaptığınız gibi tekrar geri geleceğinizi düşünmesi sonucu arkanızdan ağlamadan kalma süresi uzayacaktır. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Bebeklerde yürüme fiziksel gelişimi ve sosyal gelişimi göz önüne alınarak değerlendirilmeli. Herhangi bir sağlık problemi yoksa ama yürümüyorsa, aşırı korumacı bir ortamda olup olmadığına bakılır. Yerde yatarken ya da otururlken bir nesneyi alması için kendi başına hareket etmesine olanak tanıyın. tutunarak kendini ayağa kaldırması için olanak tanıyın.

Merhaba Özge Hanım, Öncelikle çocuk yetiştirme konusunda çatışma yaşayan ebeveynlere ilk olarak çocuklarını ön yargısız bir biçimde doğru tanıyabilmelerini tavsiye ederim. Doğru tanıma aşaması; çocuğun gelişim-yaşı dönemi içerisindeki özellikleri bilmek ve çocuğunuzun bu yaş dönemine bağlı olarak hangi davranışları yapmasının geçici ve normal olduğunu, hangilerini yapmasının normal olmadığını fark edebilmektir. Böylece, çocuğu doğru tanıma sayesinde ebeveyn olarak eşinizle birlikte çocuğunuza karşı daha tutarlı ve tahammüllü davranışlar gösterebilirsiniz. Çocuğunuzun istediklerini yapmadığınızda çocuk uzun süreli ağlama nöbetlerine giriyorsa 2 durum pekişmiş olabilir. Birincisi çocuk ağlayarak dediğini yaptırmayı öğrenmiş, ikincisi çocukta hayır sınırı gelişmemiştir. Çocuk ağlama nöbetine girdiğinde yapılabilecek tek müdahale çocuğu sakinleştirmek olur, ağlama krizi halinde olan çocuğa o anda kural öğretilemez. Çünkü algıları ağlama yoğunluğundan ötürü öğrenmeye karşı direnç gösterir. Çocukla sınır gerektiren, isteklerini ertelemeyi ve hayırı öğrenmesi gereken konuları sakin zamanlarda oyun içinde oynayarak, oyun gibi konuşarak çalışmak gerekir. Çünkü çocuk oyun içinde alternatif geliştirmeyi, kural tanımayı, sırasını beklemeyi ve esnek düşünme becerilerini daha rahat geliştirebilir. Aynı zamanda ağlama ve inatlaşma hallerinin nedenlerini ve çocuğa karşı nasıl yaklaşılması gerektiğini anlamak için bir psikologdan da destek alabilirsiniz. CEVAPLAYAN: Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Çocuklarda tuvalet alışkanlığının kazanımında bazen çocuklar bezini aşamalı olarak bırakmak isteyebilmektedir. Yani çocuklar bazen önce bezini gündüz takmamak ama gece takmak isteme, çişini tuvalete yapabilirken kaka için bez takmak isteme gibi aşamalı geçişler yapmaya yönelebilmektedir. Ancak bu süreçte özellikle çocuk kabız olma, istem dışı çişini altına kaçırma, altına kaçırdığı için birinin ona kızacağı endişesi ya da mesane kaslarının çişini ve kakasını tutma için yeterli gelişmemesi gibi olumsuzluklar yaşandığında tuvalet kazanımındaki ilerleme gerileyebiliyor. Bu durumda çocuğun üzerine baskı kurmak yerine tekrar tuvalete yönelmesi için ikna etmek ve endişelerini anlayıp çözüme ulaştırmak sorunun çözülmesi için çok önemlidir. Ayrıca tuvalet eğitimi tamamlanmamış küçük çocuklarda gece alt ıslatmalarının görülmesi normal karşılanabilir. 3 yaşına kadar tamamlanması uygun görülen tuvalet eğitimi için çocukla tuvalette eğlenceli ve ilgi çekici vakitler geçirmeye çalışabilir, ödülle motivasyonu arttırılabilir, tuvalet kazanımı ile ilgili oyunlar oynanabilir, tuvalet kazanımını ilgi çekici kılan çocuk videoları ve çocuk kitapları satın alınabilir. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Arif Tamer Bey, Anlatmış olduğunuz problem, çocuğun ciddi düzeyde anksiyete bozukluğu yaşadığını göstermektedir. Tedavi için en önemli kilit noktalardan biri bu kaygının ilk kez kaç yaşında nasıl başladığını ve zaman ilerledikçe ne düzeyde devam ettiğini anlayabilmektir. her gece okula gitmeden bir gece öncesinden aynı sürekli düşünmesi ise anksiyetenin yanı sıra takıntılı bir düşünce olarak açıklanabilmektedir. Bu durumda çocuğun kendini daha rahat hissedebilmesi için doktor olarak çocuk ve ergen psikiyatristine götürmeniz uygun olacaktır. Saygılarımla, Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Ferhay Hanım Diş çıkartma dönemleri bebeğinizin davranışlarının daha tahammülsüz ve nazlı geçen bir dönem olarak değişmesine neden olabiliyor. Bunun yanı sıra bebekler iç güdüsel şekilde kendilerini sakinleştirecek bazı dokunsal objeler bulabilirler. Bu objeler genelde doğduğundan beri yanında bulunan battaniye peluş oyuncaklar gibi yumuşak objeler olabilirken bazen de anne bedeninin yumuşak kısımları olabilmektedir. Annenin saçı, annenin kulağı, Annenin memesi gibi vücudun bölümleri bebeklerin kendilerini güvende hissettikleri, yalnız kalmadıklarını düşündükleri ve sakinleştikleri bölümler olabilmektedir. Ayrıca 10 aylık bebeğiniz gelişimi nedeniyle güç dengesi sağlayamadığı İçin sizin saçınızı ne kadar çektiğini anlayamaz. Bu durum da gün içinde saç yerini alabilecek bebeğinizin sakinleşeceği diğer objelerle tanıştırarak saçın yerini alabilecek başka objeler bulmak gerekebilir. Mesela sizin saçını tutarken bebeğinizin bir diğer elinin de sizin elinizin üzerinde, battaniyesinde ya da uyku arkadaşı oyuncağında olmasını sağlayabilirsiniz. Böylece onun yanında hissettiği diğer objelerle de yavaş yavaş tanışmış ve kabul etmeye başlamasını sağlamış olabilirsiniz. Bu aşamalı bir geçiş olmalıdır. Birden saçınızı çekip yerine başka bir obje verirseniz bebeğiniz kaygılanıp reddedebilir. Bunun İçin biraz sabırlı ve yavaş hareket etmeye çalışabilirsiniz. Cevaplayan: Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı

Merhaba Naime Hanım, Çocukların annelerine olan bağımlılıkları onların sosyalleşmeleri ile yakından ilişkilidir. Bu nedenle 3 yaş özgüven gelişiminin ve kendini ifade edebilmenin bir yansıması olarak kabul edilebilir. Böylece anne-çocuk arasındaki ilişki bağlı ilişkiye dönüştürülerek bağımlı ilişkiden ayrıştırılır. Bu tür durumlarda çocuğun tek başına yapabileceği ev içi ve ev dışı ortamlardaki sorumluluklarını arttırmak gereklidir. Örneğin oyuncaklarını toplamasını sağlamak, evde size yardımcı olması markete gittiğinde kendisi için aldığı bir şeyi kendisinin taşıması gibi. Ayrıca kreş ortamına yönlendirmek, park-bahçe oyunlarında arkadaşları ile oynarken çok müdahaleci yaklaşmamak, arkadaşları ile paylaşabileceği ortamları arttırmak da sosyal yanını güçlendirerek anneye olan bağımlılığın azalmasında etkili olabilir. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Naciye Hanım, Çalışan annelerin iş yaşamları ve çocuklarından ayrı kaldıkları süreler ,tekrar bir araya geldiklerinde ciddi bir kriz halini alıyor ise 2 önemli durumu iyi analiz etmemiz gerekiyor. Birincisi çocuğa annenin çalışma saatlerinin, işe gitmesi gerektiğinin ve işten ne Zaman döneceğinin nasıl anlatıldığı ile çocuğun bunu nasıl kabullendiğidir. İkincisi ise anne yokken çocuğa bakan kişinin çocukla Nasıl vakit geçirdiği ve çocuğun o kişiye olan bağlılığıdır. Çocuğun uyandıktan sonra sizi görmesi ve ağlaması gün içindeki yokluğunuza karşı bir tepki olabileceği gibi iyi vakit geçirdiği bakıcı kişinin gitmesine karşı da bir tepki olabilir. Her iki durumda çocuğa doğru ifadeler kullanılarak durumu doğru anlamasına yardımcı olunmadığında kriz nedeni olabilmektedir. Bunun için çocuğa , annenin nerede olduğu ve ne zaman döneceği anlayabileceği dilde somutlaştırılarak basit resim çizimleri ile ev ve iş arasındaki süreç anlatılabilir(ama ev ve iş yerini çok uzak olarak çizmemekte fayda var) Gün içinde çocuğunuzla en az 2 kez telefon görüşmeleri yapabilir (birini sabah birini dönüş saatinize yakın şekilde) ve telefonda eve döndüğünüzde yapacaklarınızdan bahsedebilirsiniz. Eğer siz işteyken bakıcı kişiye çok bağlı ise uyumadan önce bakıcı kişiyle sizinle yapabileceği etkinliği önden hazırlamasını isteyebilirsiniz. (örneğin kitaplarını çıkarıp anne gelince okuyacağız gibi) Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Ayşe Hanım, Çocuk gelişimi içerisinde tuvalet eğitimini kazanmasını bekleyebildiğimiz en sağlıklı yaş aralığı 2-3 yaş aralığıdır. Bazen farklı sebeplerden ötürü bu eğitim 3,5 yaşına kadarda uzayabilmektedir. Ancak 4 yaşındaki bir çocuğa hala tuvalet eğitimi kazandırılmadığında, eğer çocuğun fizyolojik bir rahatsızlığı yok ise tuvalet eğitiminde gecikme olduğunu söyleyebiliriz. Bu durumda 2 sonuç üzerinden değerlendirme yapılabilir. Bunun birincisi bez bağımlılığının devam ettiği, ikincisi ise inatlaşma olarak maskelenmiş bir tuvalet kaygısı olabilir. Bu durumda yapılabilecek en büyük hata çocuğun yaşının büyük olduğu düşünülerek acele etmek olur. Tuvalet alışkanlığı kazanımında acele edildikçe çocukta kaygısının yükselmesine ve tuvaletten kaçmasına neden olan inatlaşmalar daha çok artabilir. Bu durumda önce çocuğu zihnen rahatlatmak ve hazırlamak gerekir. Bu durumda önce tuvalet alışkanlığıyla ilgili hikayelere, oyunlara, evcilik oyunlarına, resimlere, eğlenceli tuvalet içerikli görsel eğitici videolara, şarkılara ve kitaplara çocuğun hayatında daha fazla yer vermeye başlanabilir. Ancak bu zihnen ikna hazırlığı yavaş bir şekilde bunaltıcı olmadan yapılmalıdır. Çocuk psikolojik açıdan rahatlayıp ikna olduğunda aşamalı olarak davranış egzersizlerine geçilebilir. Önce çocuğun tuvalette vakit geçirmesini sağlama, klozete ya da lazımlığa biraz oturup isterse yapmadan kalkmasına izin verme, tuvaletini doğru bir şekilde yaptığında motive edebilmek için ödül verme gibi benzer davranışlarla çocuk doğru şekilde yönlendirilerek tuvalet alışkanlığı kazanımı sağlanabilir. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM

Merhaba Öznur hanım Tuvalet eğitimi gündüz tuvalet ihtiyacını farkedip tuvalete gidebilme ile başlayıp çocuğun gecede uykusunda tuvaletinin geldiğini hissedip uyanarak tuvalete gitme isteğini söyleyebilmesi ile tamamlanmaktadır. Bu nedenle beynin uyku esnasında da çişinin geldiği mesajını alıp çocuğu tuvalet için uyandırma komutu verebilmesi için gece tuvalete kaldırma aşamalarında çocuğun her gece aynı saatlerde uyandırılması önemlidir. Ancak uyandırma esnasında birden karanlıktan ışığa çıkarmak çok hızlı uyandırmak çocuğu korkutabilir. Bu durum tuvalet eğitimini olumsuz etkileyebilir. Bu nedenle uyandırma sakin sesle olmalıdır.

Merhaba Cansu Hanım, 0-3 yaş arası bebeğin, ebeveyni ile güvenli bağlanma kurmaya çalıştığı bir dönemdir. Onun için bu dönemde çocuklar anneleriyle birlikte olmak isteyebilirler.Ancak bazı durumlarda bu bağlanma süreci, bağımlı olma durumuna dönüşerek bebeğin annesiz hiçbir şey yapamayacağına inanmasına ve annenin oda bile değiştirdiğinde büyük tepkiler vermesine neden olabilir. Ayrıca işe gidiyor olmanızı kabullenememiş bir bebekse sizin her işe gidişiniz ayrılık anksiyetesi yaşamasına neden olarak, gün sonunda tekrar size kavuştuğunda bağımlılığı pekiştiriyor olabilir. Bu durum geçirilemediğinde çocuğun özgüven gelişimi olumsuz yönde etkilenebilmektedir. Öncelikle çocuğun ev içinde sürekli sizi takip etmesini bırakması için yavaş yavaş kendi başına kısa sürelide olsa vakit geçirebileceği küpler, basit puzzle oyunları , tak-çıkar gibi oyuncaklara alıştırılması önemlidir. Ayrıca siz işe gittikten sonra bebeğinize bakan kişinin sizinle aynı bakım ve oyun tutumlarını göstermesi de bağlanma süreci için çok önemlidir. Bu süreç tek başınıza çözümlenemediğinde uzman bir Psikologdan yardım alarak daha detaylı bir değerlendirme ile çocuğun tepkilerinin nedenleri ve nelerin yapılması gerektiği üzerinde durulması gerekebilir. Saygılarımla... Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı Zayim

Merhaba Canan Hanım, Öncelikle 0-36 ay anne-çocuk arasında sağlıklı bağlanmayı gerektiren en önemli dönem olarak kabul edilir. Sizin de çocuğunuzun bulunduğu ay dönemini göz önünde bulundurursak anneye ihtiyaç duyduğu ve yakınlaşmak istediği bir dönem olarak değerlendirilmelidir. Ancak anneden uzaklaşma tepkileri anne ile güvenli bağlanmayı kuramadığını düşündürmektedir. Bu durumda uzman bir psikolog tarafından detaylı anamnez alınarak doğumdan sonra anne-çocuk arasındaki ilişkinin Nasıl olduğu ve anne-çocuk arasındaki ilişkiyi olumsuz etkileyen herhangi bir etkenin ya da yaşanmış bir olayın olup olmadığı araştırılmalıdır. Ancak bu süreçte aranızdaki ilişkiyi kuvvetlendirmek adına çocuğunuzla onun sevdiği oyunları beraber oynamaya ve park gibi sevebileceği ortamlarda birlikte vakit geçirmeye çalışmaktan vazgeçmeyin. Saygılarımla... Uzman Klinik Psikolog

Merhaba Ayşe Nur Hanım, Öncelikle tuvalet eğitimi çocuğunuzun gece ve gündüz tuvaletini kontrol altında tutabildiği Zaman tamamlanmış olur. Sadece gündüz tuvalete gidip gece altı bezleniyorsa bu yarım kalmış bir tuvalet eğitimidir ve çocuk gece bezin sağladığı rahatlık nedeniyle Zaman'la gündüzde çişini altına yapma gibi sonuçlarla karşılaşarak tuvalet eğitiminde gerileme olduğu görülebilir. Ayrıca bu dönemde çoçuğun gün içinde oyuna ya da televizyona çok fazla dalarak çişini sürekli erteleme hali, son dakikada tuvalete gitmeye çalışması ve öğretilmeye çalışan tuvalet eğitiminde ebeveynlerin tutarsız yaklaşımları da (annenin kuralcı babanın rahat tutum göstermesi gibi )tekrardan gündüz alt ıslatmalarının başlamasına neden olabilmektedir. Bu durumda kararlı ve tutarlı olunması gereken bir dönem olduğu için çocuğun davranışlarının şekillenmesinde ev içi kurallarının, evet-hayır sınırlarının tekrar gözden geçirilmesi gereklidir. Eğer kreşe gitmiyorsa bu dönemde bir kreş desteği de almanız uygun olabilir. Saygılarımla... Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı Zayim

Merhaba Aysun Hanım, Öncelikle bebeğinizin bulunduğu ay dönemini göz önünde bulundurduğumuzda bebeğinizin bağlanma dönemi içerisinde olduğunu söyleyebiliriz. Bu dönemde çalışan anneler işe giderken Bebek bağlandığı kişiden ayrılmanın kaygısını yaşayabilir. Bu durumda anne işe gittikten sonra ona bakan kişinin anneyle aynı bakım,ilgi ve oyun tutumları göstermesi çok önemlidir. Çünkü Bebek kendisini Mutlu eden kişinin tutumlarıyla diğer kişilerin tutumlarını artık kolaylıkla muhakeme edebiliyordur. Ancak sizin de ön gördüğünüz üzere sürekli sizi kaybetme korkusu taşıyorsa bir pedagog tarafından detaylı bir anamnez alınması ve korkunun nedeninin araştırılması gerekir. Örneğin anne ağlamasın diye kaçarak işe gitmiş olabilir ve Bebek birden yok olan anneyi kaybetme travması yaşamış olabilir gibi korkunun temeli bir nedene ya da yaşanmışlığa dayandırılırsa oyun terapisi ve doğru ebeveyn tutumları ile ayrılık anksiyetesinin iyileştirilmesi beklenir. Bu tür geçici anne-Bebek ayrılıklarında anne işe gittikten sonra bebeğe bakan kişinin anne ile aynı bakım ve oyun tutumlarını benimsemesi çok önemlidir.Böylece anneyle eğlenen ve Mutlu olan Bebeğin annenin yokluğunda kaygının azalması amaçlanır. Saygılarımla Uzman Klinik Psikolog Burcu Yarapsanlı ZAYİM