İsimsiz Yazı

Yer: kadın hastalıkları ve doğum polikliniği bekleme odası

Muayene için sıramın gelmesini bekliyorum. Önümdeki sehpanın üzerindeki dergileri karıştırıyorum bir süre. Geniş bir alanı gören hastanenin kocaman pencerelerinin önüne oturup dışarıyı seyrediyorum. Zaman geçmek bilmiyor. Kendimi yalnız ve oraya ait değilmiş hissediyorum. Bu kaçıncı kontrol geldiğim artık saymıyorum. Sevimsiz düşünceler kafamda bekleme odasındaki insanları izliyorum. Kadınların çoğu hamile belli ki. Yanlarında eşleri, bazılarına ise anneleri eşlik ediyor. Kadınların elleri sıklıkla karınlarına gidiyor, yavaaaaaş yavaş okşuyorlar karınlarını. Pek bi tuhaf geliyor bu davranış...

Yer: kadın hastalıkları doğum uzmanı muayene odası

Açıklanamayan infertilite diyor doktor. Öztürkçesi çocuğumuz olmuyor ve bunun nedenini de tıp bilmiyor bilemiyor. Doktor bundan sonraki süreci özetliyor bize. Çok kere anlattığından olsa gerek tek düze anlatıp geçiveriyor. Hem ondan hem de böyle bir teşhisi beklemediğimden söylediklerinin ancak bir kısmını anlayabiliyorum. Eve dönünce konuşuyoruz eşimle. Eşime göre umut var, çözüm var o öyledir hep sabırlı ve umutlu. Ben ise yapılan onca testten sonra tıbbın, infertilitenin sebebini nasıl açıklayamadığını anlayamıyorum. Kafamda doktorun önerdiği üreme tedavilerindeki başarı yüzdeleri dönüp duruyor, ne kadar düşük olduğunu düşünüyorum.

Yer: üreme sağlığı merkezi bekleme odası

Oda, ortak bir kaderi paylaşanların suskunluğuyla dolu. Bir kadının elinde dua kitabı, kafasını kaldırmadan okuyor. İki kadın konuşuyor aralarında sorun ne, ne aşamadalar, nasıl gidiyor. Kadınların yanlarında eşleri, omuz omuza bekliyorlar. Sabır, umut, hayal kırıklığı, heyecan… Tedaviye yeni başlayanlar, yumurta toplama aşamasında olanlar ve transfer aşamasındakiler. Az sonra işleme alınacağımdan içim içme sığmıyor. Öyle ki okuduğum duayı unutup tekrar baştan başlıyorum defalarca...

Yer: kadın hastalıkları ve doğum polikliniği bekleme odası

Başladığım yerdeyim. Başım eşimin omzunda, ellerim karnımda…