Teo The Hero

09 Aralık 2012 tarihi, canım canından bir parçayı dünyaya getirdi. Daha sekiz aylık olan kızım ve taşınma arifesinde olmam sebebiyle yanında olamadım. Sancılı kolay olmayan bir doğum gerçekleştirdi ablam. Telefon elimde her saniye babamı, annemi arıyordum; doğdu mu, sağlıklılar mı diye. Beklerken telefonun karşısında telefonum çaldı, telefonun diğer ucundan duyduğum ses; annesinin sıcacık karnından soğuk, nefes almak zorunda kaldığı, bilmediği bir dünyaya gelmenin verdiği mutsuzlukla ağlayan oğlumun sesiydi. Annem doğumdaydı ve bana dinletiyordu ağlayan oğlumun ve ablamın mutluluk seslerini.  Bambaşka, daha önce tatmadığım bir duygu yoğunluğu içerisindeydim. Ablam, kıymetlim, anne olmuştu, dünyaya gelen ise canımdı artık. Hem de geleceğiyle ilgili kaygı duymadığım, sadece şımartacağım, sonsuz sevgi duyduğum ve duyacağım, Teoman’a anne olmuştu.

Teoman şaşı bir bebekti, şaşılık teşhisi konulduğunda üç buçuk aylıktı. Doktor araştırmalarımız, tedaviye başlamamız dördüncü ayını buldu. Şaşılık derecesi çok ileri, teşhis; infantıl-içe kayma olarak belirlendi. Ardından göz bantlama tedavisi başladı. Daha sonra gözlerinin kayma derecelerindeki ilerleme takip edildi ve kayma sabit olduğu için onuncu ayında her iki gözünden de ameliyat oldu. Ameliyat başarılı geçti, göz bantlama tedavisi gözlük kullanarak devam ediyor.

Teoman’ın şaşı olduğunu öğrendiğimiz o dönemde ileride yaşayacaklarımızı yaşamış, bir anne-baba, ebeveyn aramıştık, kısacası dayanılacak bir omuzdu aradığımız. Ablam bu omzu ararken; neler yaşayacağının bilinmezliği ile kendince yollar buldu. Şaşılığı, göz tembelliğini okuyarak, sorarak, göz bantlamayı ise deneme yanılma ile tecrübe etti. Diğer şaşı bebek ailelerine omuz olmak için ve yaşadığı sıkıntıları diğer aileler yaşamasınlar diye bir blog ile bunları paylaşmaya karar verdi. Yaşadıklarını aktaracaktı. Böylece ameliyattan sonra “teothehero/şaşı bebek” bloğu ortaya çıktı. Çünkü anne baba olarak onlar üzerlerine düşeni özveriyle sabırla gerçekleştirmişlerdi. Sıra, bu tecrübeleri aynı süreçlerden geçecek olan ebeveynlerle paylaşmaya gelmişti. Zamanla paylaşımları arttı, o kadar güzel geri dönüşler aldılar ki, hepsi minnet ve teşekkür doluydu. Çünkü ablam, bu meşakkatli ve sabır gerektiren tedavi sürecindeki, elde ettiği bütün pratik bilgileri, en ince ayrıntısına kadar bloğunda paylaşıyordu. Her paylaşımında, her geri dönüşte onunla gurur duydum. O örnek olabilecek bir şey yaptı; PAYLAŞTI…

Evlatlarımız bizim en değerli varlıklarımız, sadece kendi evlatlarımız değil bütün bebekler, çocuklar, onlar geleceğimiz. Onların başlarına gelen veya gelebilecek her şeyde, sabırlı, özverili olmak zorundayız. Henüz derdini anlatamayan, anlatabilseler bile dermanını bulamayan, tek seçeneği bizler olan bu miniklerin bizlerden başka sığınacak limanları yok. Bu sebeple; yaşadığımız durumları paylaştıkça anlattıkça hem içimizi hafifletebiliriz, çare bulabiliriz, hem de başka annelere, ebeveynlere yol, umut ışığı oluruz. En büyük çaresizlik teslim olmaktır. Yarından umutsuz olmaktır. 

Teoman’ın başına gelen, çaresi mümkün ama meşakkatli bir süreç. Çaresi olmayan, çok daha ağır bedelleri olan durumlarda var. Ama hepsi bizler için, annelik çok kutsal bir görev. Zorluklar arttıkça kutsallığı da artıyor bu görevin. Bize tebessüm ettiği her yeni gün, her saniye çok kıymetli ve umut dolu. Onlar savunmasız, onlar bize teslim. Anneyken güçlü bir kaya olmak durumundayız, karşımızda bizim iç dünyamızı emen, olduğu gibi kopyalayan miniklerimiz var. Hayat onlarla ve onlarla gülümsedikçe güzel. 

Ve paylaştıkça. Güzellikleri de zorlukları da, paylaşın, ne yaşarsanız yaşayın paylaşın.

İşte böyle benim korsan oğlumun hikayesinin başlangıcı. Başlangıç diyorum çünkü daha çok başında bu hikayenin. Beraber dolduracağız bu hikayenin her sayfasını kahraman, güçlü oğlumla. Boşuna demedim ben ona Teo The HERO diye…

Sevgiyle kalın. 

Şaşı bebek bloğu; http://teothehero.blogspot.com.tr/2013/10/merhaba-sas-bebek-anneleri.html