Şiir Kızım ve Ben...

Kitap kokusunu seven herkesin şiirden de zevk aldığına inanmışımdır her zaman… İlkokul yıllarında başlayan, üniversite döneminde tavan yapan, iş hayatı ve çocuklu yaşamla düşme eğilimi içine giren şiir tutkum, artık “fırsat buldukça” kıvamında… Ama hafıza denizimin dibinden dalgalarla gün yüzüne çıkan her mısradan, gözüme ilişen her dizeden aldığım keyif, yıllar içinde hiç eksilmedi. Bundandır belki devrik cümlelere merakım… Türkçenin klasik özne, tümleç, yüklem dizinini bozan ifadelerle kendimi anlatma telaşım.  

Şiir seven bir annenin en büyük mutluluklarından biri de çocuğunun şiire ilgi duyması olsa gerek. Bu konuda oldukça şanslıyım. Özel bir çaba harcamadığım, hatta elimdeki olanakları kendisine sunmadığım halde kızım şiire oldukça ilgili. Ne zaman kitapçıya yolumuz düşse alınan kitaplardan biri mutlaka şiir kitabı olur. Evde ve okulda kaleme aldığı kısa şiirler gelecek için umut vaat eder türden…

Geçenlerde öğretmenin aktardığı bir bilgi de bu konuda beni oldukça memnun etti. Sınıf içinde yaptıkları bir çalışmada verilen bir konu başlığını yazınsal olarak anlatmaları ve bu anlatımda istedikleri yazım türünü kullanabilecekleri söylendiğinde sınıftan iki kişi şiir ile anlatmayı “özgür iradeleri” ile seçmiş. Biri Kardelen… Öğretmeni de şiire olan ilgisinden, şiir denemelerinden ve okurken yaptığı vurgulardan memnun… Ne güzel.

Bu noktada okulun ve öğretmenin çocuğa yaklaşımından bahsetmeden geçemeyeceğim. Şu an 3. sınıfta olan kızım, geçen seneden beri düzenli olarak kitap okuyor. Bu kitapların seçimini çoğunlukla öğretmenin önerileri doğrultusunda yapıyor.

Sınıf olarak her dönem belirlenen 15-20 adet proje kitap ya arkadaşlarıyla değiş tokuş yada satın alma yoluyla temin edilir ve yıl içinde okunan kitap sayısı 50’yi bulur. Bu yaklaşımın çocuğun zihinsel, dilsel ve araştırmacı gelişimine katkısının çok önemli olduğuna inanıyorum. Televizyon ve bilgisayar bağımlısı çocukların gün geçtikçe arttığı bir dönemde çocuklara kitap sevgisi aşılamak, onları yazmaya, şiire yöneltmek için çekici araçlar yaratmak çok önemli.

Geçen sene Anneler Günü’nde kızımın gösterisini de hatırlıyorum. Bütün bir sınıf kah dans ederek, kah tiyatral, ezberledikleri kısa şiirleri sunarken hem kendileri hem bizler epey eğlenmiştik. Bu şiirleri dinlerken ister istemez okul yıllarıma ait anılara da döndüm. İlkokulda klasik okul şiirlerinin dışında şiir okuduğumu hatırlamıyorum. Oysa kızım güncel, esprili ve nükteli şiirlerle büyüyor. Bunlar hakkında yorum yapabiliyor. Bence harika…

Dediğim gibi bu aralar elime fırsat buldukça şiir kitabı alabiliyorum. İlginçtir, bunların çoğu da kızımın şiir kitapları… Masasının üstünde, çantasının içinde sürekli bulunan şiir kitabına göz atmaktan kendimi alamıyorum. Okurken çocukluğuma dönmesem de hala keyif alabiliyorum.

Sizler için küçük bir mısra…

Rüzgar buluta çarpıyor

Serinlik göklere

Bulut dağa çarpıyor

Umut yüreğe

Yağmur toprağa çarpıyor

Türkü gönüllerle

Balık denize çarpıyor

Güneş pencereye

Sevinç güzelliğe çarpıyor

Sevgi şiirlere…

Ahmet Uysal