Mutlu Seneler!

Yeni umutların, yeni başlangıçların, tüm iyi dileklerin, sevgilerin,  bir coşku yumağı olup evrendeki tüm canlıların kalbine şefkatle dokunduğu  yeni bir yıla merhaba derken benim  için de yeni bir süreç olan küçük bir ayrıntıdan bahsetmek istiyorum bu yazımda. Minik kızım Pamina okul öncesi eğitim almaya başladı.

Pamina 4 yaşını bitirdi ve artık onun tek çocuk olarak evdeki taleplerini yerine getirmek konusunda çocuğu zaman aile olarak yetersiz kalmaya başladık. Çünkü o kendi yaşıtı arkadaşları ile oynamak, sosyalleşmek, yaptığı resimlerin farklı biri tarafından yorumlanmasına, yaşıtları ile rekabet etmeye, toplu olarak hareket etmeyi öğrenmeye, farklı olan düşünceleri farklı bireylerden duymaya, her ağladığında susması için ona çikolata veren geniş aile üyelerinden uzaklaşmaya ihtiyacı vardı. Kısacası kızımın kendi dünyasının alanını genişletirken bireyselleşmenin ve sosyalleşmenin beraberinde getirdiği dış dünyada kendisi olabilmeyi başarabilmesi gerekiyordu ve biz de bunu ona okul öncesi eğitim ile verebilirdik. Sonuç olarak Pamina artık okula gidiyor.

Öncelikle anne olmanın getirdiği tüm koruma iç güdüsü ile kızıma uygun okul arayışı içinde iken, seçilen okulun hijyenik olup olmadığı, güvenli olup olmadığı, programı, yemekleri, eğitim anlamında çocuğuma katacakları, öğretmenleri, personel olarak sürekli mi çalışanı var yoksa her yıl değişen kadrosu mu var, alternatif eğitimler veriyorlar mı, iş yerime yakın olma özelliği taşıyıp taşımaması da bir başka olmaz ise olmaz kriterlerimiz arasında iken kendimize uygun  bir anaokulu bulduktan sonra Pamina’nın okul serüveni deneme süresi ile beraber başladı.

Heyecanlı günlerimiz çok uzun sürmedi. Minik kızımızın kalabalık ortama girmesi ile beraber farklı mikroplar ile tanışması ve beraberinde hastalanması Pamina açısından evin dışında farklı bir ortamda yaşam sürdürmeye başlamasındaki adaptasyon sürecinden başka bir şey değildi, ancak anne ve baba olarak onun bu sürecinde endişe düzeyimizin artmış olduğunun da farkına vardık. Aslında kızımız hastalıkla baş etmedeki davranışları ve okulda bir çok şeyi tek başına yapma konusundaki davranışları ile bize “ben büyüyorum” diyordu. Ancak anne baba olarak onun bu kadar hızlı bir şekilde büyümesini sanırım biz kabul edemiyorduk.

Pamina ilk bir ay kadar okula gitmedi çünkü orta kulak iltihabı olmuştu. Tedavisi tamamlandıktan sonra tekrar okula  başladı. Şimdi burnu tıkalı olsa da, hafif öksürse de okula devam ediyor. Onun sağlığını çok da olumsuz şekilde etkilemeyecek rahatsızlığı olmadığı sürece de gitmeye devam edecek. Çünkü yaşamda güçlü olmayı öğrenmesi için bu küçük tecrübeleri yaşamaya ihtiyacı var. Anne baba olarak da dünyaya bizden farklı bir insanın gelişine sebep olduğumuz ve onun  bir gün tek başına yardımsız yaşabilmesi gerektiğini  birbirimize hatırlatıyoruz.

Sonuç olarak Pamina okulda çok mutlu, yeni arkadaşları, öğretmeni, her gün değişik aktiviteleri var. Örneğin bu gün bir arkadaşının evine konuk olarak gittiler ve kendisinin arkadaşlarını misafir olarak kabul edeceği günü beklemeye başladı bile. Ben mi? Bende anne olara acaba minik kızımın minik arkadaşlarını nasıl ağırlasam diye planlar yapmaya başladım bile. Bana ne oluyorsa:=)))

Hayatıma 4 sene önce “ce” diyen minik kızım, bana yeni umutlar, beklentiler, farklılıklar, her gün başka heyecanlar yaşatmaya devam ederken onun için ve tüm çocuklarımız için önce barış, sevgi, erdem, adalet, hoşgörü ve affedebilmenin mükemmel hazzını  diliyorum.  Çünkü mutluluğun tüm bu güzel duyguların içinde saklı olduğuna inanıyorum.

Mutlu Seneler!