Annemi Anne Olunca Anladım

         Geçenlerde sosyal ağlardan birinde gezinirken bir sayfada yaşça genç olduğunu tahmin ettiğim biri tarafından  düşülmüş şu nota rastladım : “İş çıkışı benden 15 dk.  haber alamazsa  organ mafyasının eline düştüğümü,buz dolu bir küvette böbreksiz yattığımı tahayyül eden bir annem  var…”

          Belki biraz da yüzleri gülümsetsin diye abartılarak aktarılmış bu sözlerde doğruluk payı olabileceğini de düşündüm.Önce bir evlat,sonra da bir anne olarak…

           Hayatla tanışma adına ilk adımlarımı atmaya başladığım,bağımsız bir birey olduğumu ispata çalıştığım o ilk gençlik dönemlerimde muhtemelen bir çok yaşıtım gibi cesur ,meraklı ,heyecanlı  ve belki  biraz da gözü kara tavırlar sergilediğim olmuştur.Yaşadıklarımın  keyfi  ve mutluluğuyla eve dönüşlerimde  ise  annemin  meraklı,endişeli ve hatta kızgın halde beni  karşılayışları  da bir dönem  evimizde sık  yaşanan tablolardandır.O dönemler annemin çok manasız ve gereksiz bulduğum,içten içe kızdığım bu endişeli  ve tedirgin halini anlamam için  defalarca tökezlemem, epeyce bir düşüp kalkmam, yinelenen hayal  kırıklıklarına uğrayıp,ısrarla yeniden hayata asılmam;yani büyümem, yani olgunlaşmam  ve  -evlat olmaktan,anne olmaya- giden yolculuğumu tamamlamam gerekiyormuş….

           Evet…Anne olmam gerekiyormuş.

           Kendimi bildim bileli kendimle ilgili kararlarda çoğunlukla net olabilen ve  zaman zaman da risklere girebilen ben, anne oldum ve  paranoya dolu günlerim başladı.

           Eminim sizlerde de olmuştur…Bir başka canlının yaşamından sorumlu olmanın yarattığı kaygı  sizi o zamana kadar hiç olmadığınız hallere sokuverir.Kendinizi gecenin bir yarısı  nefes alıyor mu diye bebeğinizin  nefesini dinlerken buluverirsiniz…Ya da  uykusuz gecelerinizden birinde  tesadüf ki bebeğinizin uyuyacağı tutmuştur,fırsat bu fırsat biraz kestireyim diye düşünür ama bütün gece üstünü açmışsa  diye sayısız kere yatağınızdan kalkar,geceyi yine uykusuz sonlandırırsınız…Ola ki o gün öğünlerinden birini herhangi bir sebeple atlayıvermişsinizdir  ya da  oldu ya işi inada bindirmiş yemeğini  yemeyeceği tutmuştur..Bunun karşılığı sizin gözünüzde açlıktan ölüyor oluşudur…Hele bir de parkta oynarken ,yolda yürürken düşmeye görsün…Dizindeki küçük yaradan akan kan  ameliyat masasında sonlanan  senaryolara dönüşebilir  aklınızda…   

           Tam bunlara alışmaya başlamışsınızdır ki  o bebek büyür ,bebeklikten çocukluğa ilerler …”Acaba bu çocuğu doğru yetiştirebilecek miyim?” kaygısı içinizi kemirirken  değişen koşullarla birlikte siz de değişir,büyür,öğrenirsiniz…Arkadaşlarıyla düştüğü bir anlaşmazlıkta haksızlığa uğrayışını hazmedemeyip ,gözyaşları içinde  “Anne ben onlara böyle davranmıyorum.Neden onlar bana böyle davrandılar?”diye  derdini anlattığında,bir yandan içiniz erirken bir yandan da hayatın gerçeklerinden bahsetmeyi  öğrenirsiniz uygun bir dille…Onun gelişiminde ne yaparsanız yapın  bazı yaraların oluşumunu engelleyemeyeceğinizi bilirsiniz..Sınıfta yapılan başkan seçiminde  kaybetme korkusuna kapılıp,bu tedirginliğini  dile döktüğünde  “Bu kez kaybedebilirsin…Ama yine dene ,yine yenil..Pes  etme…”  diye onu yüreklendirmeyi de öğrenmişsinizdir artık…

           Zaman geçer…Çocuklar  büyür…Sorunları ,beklentileri ,ihtiyaçları değişir…Değişmeyen şeyler de vardır.Çocuğun anne ve babadan beklediği  “sevgi” ve “güven” gibi. (Ki zaten anne ve baba olmanın temel görevi de çocuğa karşılıksız sevildiğini hissettirmek,beklediği güveni ona verebilmek ve hayat karşısında kendi başına  ayakta kalma becerilerini öğretebilmektir…)

           Bir de…Annelerin yüreğindeki  o dinmek bilmez kaygı değişmez.Çünkü kaç yaşında olursak olalım (bir evlat ve bir anne olarak) , “Anne olmak demek, kaygılı yaşamayı öğrenmek demektir.”

           İşte tam da bu yüzden ,bugün bulunduğum bu noktadan geriye dönüp baktığımda   -artık -annemi  çok iyi anlıyorum……….